باسمه تعالی

 

 

« حجّت خدایی، اسوه نیکویی »

 

خداوند هیچ بنده‏ای را برای عهده‏دار شدن مقام امامت بر نمی‏گزیند و او را حجّت آشکار خویش بر آفریدگانش قرار نمی‏دهد، مگر آنکه ‏خصلتهای پسندیده در وجود او به کمال رسیده باشد و تمام گفتار و کردارش‏، الگو و نمونه باشد. پس جز به صواب سخن نمی‏گوید و جز کار نیک انجام نمی‏دهد ...

امام محمد باقر (علیه السلام)، پیشوای پنجم شیعیان است که همچون پدران پاکش از نظر رفتار و ویژگیهای اخلاقی، آیینه تمام نمای یک بنده مخلص الهی و الگو و اسوه رهپویان حق بود.

ایشان آن چنان در رفتار با مردم، عفیف و پاکدامن بود که تا حد امکان به سادگی از گناه آنان، چشم می‌پوشید و همین رفتارشان بهترین اثر را در دل مردمان می‌گذاشت. روایتی که در زیر بیان می‌شود به خوبی بیانگر این صفت والا و نیکوی ایشان است:

مردی مسیحی، به قصد مسخره کردن و استهزاء، کلمه "باقر"⁽¹⁾ را به کلمه "بَقَر"⁽²⁾ تغییر داد و آن حضرت را به صورت اهانت آمیزی مورد خطاب قرار داد. امام بدون آنکه از خود ناراحتی نشان بدهد و اظهار عصبانیت کند، با کمال سادگی فرمود: نه، من بقر نیستم، باقرم.

-         مسیحی: تو پسر زنی هستی که آشپز بود.

-         امام باقر (علیه السلام): شغلش این بود، عار و ننگی محسوب نمی‌شود.

-         مسیحی: مادرت سیاه و بی شرم و بد زبان بود.

-     امام باقر (علیه السلام): اگر این نسبتها که به مادرم می‌دهی راست است، خداوند او را بیامرزد و از گناهش بگذرد؛ و اگر دروغ است، از گناه تو بگذرد که دروغ و افترا بستی.

مشاهده این همه بردباری، کافی بود که تحولی در مرد مسیحی ایجاد نماید، و او را به سوی اسلام بکشاند. چنانکه این مرد مسیحی، بعداً مسلمان شد.

 

« برگرفته‌از کتاب هدایتگران راه نور، تالیف محمدتقی‌مدرسی و کتاب داستان راستان، تالیف شهید مرتضی مطهری (با اندکی تغییر و تصرف) »

 

سایت رشد، هفتم ذی الحجه، سالروز شهادت

اسوه حق‌پویان، پنجمین پیشوای مهربان شیعیان،

امام محمد بن علی الباقر (علیه السلام)

را به شما دوست عزیز تسلیت عرض می‌کند.

 

پایگاه اسلامی شیعی رشد

 

---

پاورقی‌ها:

1-      لقب مبارک ایشان "باقر" است. باقر یعنی شکافنده. به آن حضرت "باقر العلوم" می گفتند، یعنی شکافنده دانشها.

2-      "بقر" در لغت عربی به معنای گاو است.